Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2024

Μεταφέρθηκαν στον Παράδεισο για να συναντήσουν οικογένεια και φίλους

Μήνυμα από τον Παράδεισο στην Βαλεντίνα Παπάγνα στο Σίδνεϋ, Αυστραλία στις 31 Οκτωβρίου 2024

Το πρωί, ο Άγγελος ήρθε και με πήρε στον Παράδεισο. Σε έναν όμορφο κήπο, συνάντησα αγίες γυναίκες, περίπου τετρακόσιες κυρίες ντυμένες στα λευκά. Γνώριζα πολλές από αυτές τις κυρίες όταν ήταν ζωντανές εδώ στη γη.

Ανάμεσα σε αυτή την ομάδα, είδα την αδελφή μου Άγγελα, την ξαδέρφη μου Αντονία, που έμενε στην Νέα Υόρκη, και δεν είχα δει από τότε που όλοι μας φύγαμε από τη Σλοβενία στη νιότη μας, καθώς και άλλους συγγενείς και πολλούς φίλους που γνώριζα από την παιδική μου ηλικία. Αυτή η ομάδα ήταν κυρίως νεοαφιχθείσες στον Παράδεισο. Όλες αυτές οι κυρίες πέθαναν σε μεγάλη ηλικία, αλλά εδώ στον Παράδεισο όλες φαίνονταν νέες.

Ήταν τόσο χαρούμενες και ευτυχισμένες, αλλά αυτό που με εκπλήσσει ήταν τα γέλια τους και το κροτάλισμα των δοντιών τους από τη χαρά.

Περίεργη, τις ρώτησα, “Τι κάνετε όλες; Γιατί γελάτε όλες?”

Μου απάντησαν, «Επειδή είμαστε όλες χαρούμενες που μαζευόμαστε μαζί, περπατάμε και μιλάμε και γελάμε, δοξάζοντας τον Κύριό μας και ευχαριστώντας Τον. Προσευχόμαστε για εσάς όλοι στη γη».

Καμία από αυτές τις κυρίες δεν με ρώτησε τίποτα για κανέναν εδώ στη γη, συμπεριλαμβανομένων των αγαπημένων τους προσώπων. Δεν έλειπε κανείς στη γη—είναι γεμάτες αγάπη. Γελούν γιατί όλες γνωρίζονται μεταξύ τους. Ο Κύριός μας ήξερε πόσο πολύ αγάπησαν η μία την άλλη και ήταν φίλες όταν ζούσαν στη γη, οπότε Τους επέτρεψε να είναι μαζί για να μοιραστούν τα πάντα.

Τις ρώτησα, «Κοιμάστε τώρα αν είστε κουρασμένες;»

Μου απάντησαν, “Ω, αν θέλουμε μπορούμε να ξαπλώσουμε, αλλά δεν είμαστε κουρασμένες.”

Τους είπα, «Θεέ μου, θα συνηθίσω σε αυτό.»

Οι κυρίες είπαν, “Βαλεντίνα, μπορείς να μείνεις μαζί μας; Είσαι εσύ που βοήθησες όλες αυτές τις ψυχές να έρθουν εδώ.”

Θα ήθελα πολύ να μείνω μαζί τους, αλλά ο Άγγελος διέκοψε και είπε, «Έλα, δεν μπορούμε να μείνουμε άλλο. Πρέπει να περάσεις απέναντι στο δρόμο. Μια κυρία σε περιμένει—θέλει να σου εξηγήσει κάτι».

Είπα στις κυρίες, “Θα επιστρέψω.”

Ο Άγγελος και εγώ περάσαμε το δρόμο ανάμεσα σε καταπράσινο πράσινο και ένα διόροφο κτίριο. Ψηλά στην εξωτερική πλευρά του κτιρίου, παρατήρησα πολύ μεγάλα αγάλματα της Αγίας Οικογένειας—Παναγία, Άγιος Ιωσήφ και το Θείο Βρέφος. Δεν είχα ξαναδεί αυτό σε καμία από τις επισκέψεις μου στον Παράδεισο.

Μπήκαμε στο κτίριο, και μια ώριμη, όμορφη και αγία κυρία μας καλωσόρισε, ντυμένη στα λευκά με αποχρώσεις του μπλε—αυτό δείχνει ότι είναι ψηλότερα στον Παράδεισο και αξίζει περισσότερο. Κρατούσε ένα κομμάτι χαρτί στο χέρι της. Υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι παρόντες επίσης.

Σκέφτηκα, «Γνωρίζω αυτή την κυρία—την είχα συναντήσει μια φορά πριν στον Παράδεισο».

Η κυρία δεν μου έδωσε το όνομά της. Είπε, “Εγώ έχω υπευθυνότητα για τις ομάδες. Είμαι εγώ που οργανώνω τις ομάδες, αλλά ο Κύριός μας τους βάζει μαζί. Τους καθοδηγώ και τους κατευθύνω. Είναι σαν σχολείο—τους λέω τι να κάνουν, πότε να προσευχηθούν, πότε να δοξάσουν τον Θεό, αλλά είναι ελεύθερες. Έχουν την ελευθερία.” Στη συνέχεια μου είπε πώς προσεύχονται για τους ανθρώπους στη γη.

Αυτή η κυρία ήθελε να εξηγήσει ότι όταν οι ψυχές φτάνουν πρώτη φορά στον Ουρανό, χρειάζονται βοήθεια για να εξοικειωθούν με τον Ουρανό ώστε να ξέρουν πού να πάνε και τι να κάνουν. Είναι υπεύθυνη για αυτές τις ομάδες και τους καθοδηγεί. Υπάρχουν πολλές ομάδες ανθρώπων στον Ουρανό.

Ο Άγγελος είπε, “Τώρα πρέπει να επιστρέψεις στην ομάδα.”

Γύρισα προς την πόρτα για να φύγω από το κτίριο και να γυρίσω στην ομάδα των κυριών που μόλις γνώρισα. Καθώς πλησίαζα στην πόρτα, τέσσερα Άγγελα μπλόκαραν το άνοιγμα. Δεν ήταν πολύ ψηλά Άγγελα, και ξάπλωσαν στο έδαφος, εμποδίζοντας την έξοδό μου. Δύο άλλα Άγγελα στέκονταν ακριβώς μπροστά μου, στα πλευρά.

Είπα στους Αγγέλους, “Πρέπει να επιστρέψω στην άλλη ομάδα. Πώς θα περάσω από την πόρτα αν είστε εδώ; Θα μπορούσατε παρακαλώ να σηκωθείτε?”

Μου απάντησαν, “Δεν μπορούμε. Δεν έχεις άδεια πλέον να πας εκεί.”

Είπα, “Γιατί όχι; Ακριβώς τώρα ήρθα από εκεί και θέλω να επιστρέψω. Πώς θα βγω έξω?” Συγχυσμένος/η, κοίταξα πίσω για να δω αν η αγία κυρία μπορούσε να με βοηθήσει να φύγω από το κτίριο, αλλά φαινόταν απασχολημένη με άλλους ανθρώπους.

Εκείνη τη στιγμή, σαν αστραπή, ο Κύριός μας Ιησούς εμφανίστηκε στα γόνατά του, γλιστρώντας προς εμένα, πιάνοντας τα πόδια μου και αγκαλιάζοντάς με. Παρατήρησα ότι φορούσα μια μακριά φούστα ενώ ήμουν στον Ουρανό. Ήμουν τόσο σοκαρισμένος/η και ντροπιασμένος/η. Και τότε ο Κύριός μας γέλασε χαρούμενα, κι εγώ γέλασα, και γελάσαμε μαζί.

Είπε, “Βλέπεις, ανησυχείς άδικα—Εγώ είμαι ο Μόνος που μπορεί να σου δώσει την άδεια να φύγεις, κανείς άλλος!”

Τότε κατάλαβα ότι γι’ αυτό τα Άγγελα ξάπλωσαν στο έδαφος· περίμεναν τον Κύριό μας.

Είπε, "Βλέπεις τη διδασκαλία Μου; Σε όλα, δίνω άδεια—τίποτα δεν γίνεται χωρίς εμένα. Μπορώ να κάνω ό,τι θέλω. Όλοι με υπακούουν, αλλά δεν είμαι αυστηρός/ή μαζί τους—αγαπάω όλους."

“Ξέρεις γιατί το έκανα [πιάνοντας τα πόδια μου]; Ήσουν πολύ λυπημένος/η και καταθλιμμένος/η, και είχες πολλές θλίψεις, κι ήρθα να σε ενθαρρύνω—αυτή είναι η μικρή σου ανταμοιβή. Βλέπεις πόσο χαρούμενοι είμαστε; Είμαστε τώρα και οι δύο ευτυχισμένοι.”

Ο Κύριός μας έβαλε τόση χαρά μέσα μου που καθώς γέλαγε, έτσι κι εγώ. Απλώς γελάσαμε και γελάσαμε.

Ο Ιησούς ρώτησε, “Είδες πόσο φιλικοί και ευτυχισμένοι είναι όλοι στον Ουρανό;”

Είπα, “Κύριε, είστε γεμάτος/γεμάτη εκπλήξεις!”

Ο Κύριός μας κι εγώ γελάγαμε χαρούμενα, όπως και οι κυρίες απέναντι—όλη χαρά και ευτυχία. Οι Άγγελοι παρέμειναν ξαπλωμένοι όλο το διάστημα που ήμουν εκεί με τον Κύριο μας.

Όταν γύρισα σπίτι, σκέφτηκα, «Ωχ, δεν το πιστεύω – γιατί θα με άρπαζε ο Κύριός μου από τα πόδια; Ντράπηκα λίγο».

Ενώ έφτιαχνα καφέ στην κουζίνα μου, είπα στη Παναγία, «Ω, Ευλογημένη Μάνα, ντρέπομαι λίγο για αυτό που έχει κάνει ο Κύριός μας.»

Εκείνη είπε, «Ο Υιός Μου σε αγαπά τόσο πολύ – Τον αρέσει να πειραματίζεται με τα παιδιά του. Έρχεται να σου φτιάξει τη διάθεση γιατί έχεις πολλές θλίψεις.»

Ενθουσιάστηκα από τις πράξεις του Κυρίου μου. Είναι τόσο όμορφος. Ξέρει τα πάντα: πώς είσαι, τι νιώθεις και τί περνάς. Γνωρίζει κάθε μικρή ίνα της ύπαρξής μας.

Η Παναγία μου είπε, «Βλέπεις πόσοι όμορφοι φίλοι έκανες – είναι όλοι χαρούμενοι στον Ουρανό. Δεν λείπει τίποτα. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να πείσεις τους ανθρώπους στη γη για το τι υπάρχει στην μεταθανάτια ζωή.»

Μέσα από τον πόνο, καταφέρνεις να χαίρεσαι στον Ουρανό και όλα αυτά τα πετυχαίνουμε μέσω του Πνεύματος του Θεού που αναπνέουμε.

Source: ➥ valentina-sydneyseer.com.au